Geschiedenis

Inleiding

De eerste fase van de geschiedenis van Ecuador gaat terug tot de inheemse samenlevingen, ongeveer 15.000 tot 20.000 jaar v. Chr. Dorpen hadden hun eigen sociale organisatie, overtuigingen, rituelen en ceremonies, en de economie was hoofdzakelijk afhankelijk van landbouw en verzamelen.

Sporen van deze samenlevingen zijn te vinden in verschillende delen van het land, voornamelijk in de later ontdekte ceremoniële centra en archeologische vindplaatsen. Hun bestaan duurde tot de zestiende eeuw, toen de Spaanse veroveraars voet aan land zetten. Volgens wetenschappers valt deze fase te verdelen in vier periodes: de Paleo-Indiaanse of Prekeramische periode, de Formatieve periode, de periode van regionale ontwikkeling, en de Incaperiode van integratie.

Precolumbiaanse periode

Inca Periode

De Verovering

De onafhankelijkheid

Organisatie van de Inca’s (1000 n. Chr.)

De centrale bergketen van de Andes was de zetel van het Incarijk. Het rijk bestreek de 4000 km2 van het Tahuantinsuyo gebied, en strekte zich uit van het zuiden van Colombia tot aan het noorden van Chili. De Inca’s vormden zo een enorme bevolking van tientallen etnische groepen met verschillende talen, gewoonten en met een economie gebaseerd op het landgebruik. In Ecuador, woonde dit volk in de gehele Andes, bezette ook delen van de kust en oefende grote invloed uit in Quito.

Aankomst van de Spanjaarden en het einde van Tahuantinsuyo (1532)

In 1532 begon het einde van Tahuantinsuyo met het gevangen nemen van Atahualpa. Hevige veldslagen vonden plaats tussen de Europeanen en de Inca’s, die zich weigerden over te geven. Voor de Spanjaarden, was Amerika een land vol rijkdom, die zij exploiteerden in naam van de Spaanse Kroon. Francisco Pizarro en Diego de Almagro waren de belangrijkste protagonisten van deze tijd en onderworpen de inheemse volkeren op bloederige wijze. Verschillende strategieën werden uitgevoerd door de Europeanen, waaronder het gebruik van catechisatie en het tegen elkaar opzetten van rivalerende inheemse leiders.

De Koninklijke Audiencia van Quito in de Kolonie

De Koninklijke Audiencia van Quito werd in 1563 gevormd als een administratieve eenheid afhankelijk van de Spaanse Kroon. Het gebied liep noordwaarts tot Pasto, Popoyán, Cali, Buenaventura en Buga, in het grondgebied van het huidige Colombia, en zuidwaarts tot Piura en in het huidige Peru. De eerste president was een Spanjaard, Hernando de Santillán. Vanaf het begin van de 18e eeuw, was de Koninklijke Audiencia van Quito onderdeel van het Onderkoninkrijk van Peru. Later besloot Koning Filips V, dat het weer een onderdeel van Nieuw Granada zou zijn, nadat dit Onderkoninkrijk gevormd werd. Juridisch en sociaal gezien, moest de Koninklijke Audiencia van Quito de richtlijnen van het Onderkoninkrijk volgen waar zij deel van uit maakte.

Politieke en administratieve situatie aan het eind ven de 18e Eeuw.

Wantrouwen maakte deel uit van de koloniale maatschappij, dit viel te wijten aan de onduidelijke situatie die zich ontvouwde in de Koninklijke Audiencia van Quito. De markies van Selva Alegre (1753) centraliseerde de Staat en ontwikkelde een alcohol- en tabaksmonopolie. Dit had de beroemde Tabaksopstand, als gevolg die samenging met andere opstanden van de inheemse volkeren. Later volgden administratieve reorganisaties die zorgden voor hogere belastinginkomsten. In de late achttiende eeuw werd, Francisco Luis Hector, Baron van Carondelet, president. Hij gaf meer macht aan Quito, waaronder de controle van de hoofdinspecteur van de Koninklijke Schatkist en de oprichting van een Kapiteinsgeneraliteit.

Breuk met de Kolonie en Onafhankelijkheid

Het sociale verval versnelde zich in de tweede helft van de 18e eeuw. Volgens historici zijn er verschillende factoren die hebben geleid tot de val van het koloniale systeem. Het einde van de zilverproductie in Potosí, wordt beschouwd als één van deze factoren. Daarnaast liep het bewerken van textiel aanzienlijk terug. De hervormingen die werden ingevoerd, beperkten de macht van de privé-elites. De Onafhankelijkheid kwam aan het einde van de 18e eeuw en in de eerste decennia van de 19e eeuw tot stand. De oorzaken waren zowel intern als extern. Eén van de externe oorzaken was de invloed van de Franse Revolutie op de regio. 

Het Gran Colombia

Na de onafhankelijkheid werden de drie belangrijkste steden in het land: Quito, Guayaquil en Cuenca, op verschillende data in 1822, opgenomen in het Gran Colombia. Bolivar nam het presidentschap van deze nieuwe natie op zich, die verder bestond uit Venezuela en Nieuw-Granada. Voor een betere administratieve organisatie, werd het grondgebied verdeeld in de departementen Venezuela, Cundinamarca en Quito. Echter, de integratie van deze volken genereerde weerstand en problemen door de opkomst van specifieke interesses en ambities gedurende het gehele proces, wat uiteindelijk leidde tot desintegratie.

Vorming van de Republikeinse Staat

Na de mislukking van het Gran Colombia, werd de Republiek van Ecuador opgericht in 1830. Sindsdien hebben politieke worstelingen het republikeinse leven gekarakteriseerd. De nieuwe Staat slaagde er niet in de integratie van de verschillende regio’s te bereiken. Het hooggebergte en de kust hebben hierdoor zich volgens verschillende paden ontwikkeld. Op deze manier, vormden zich lokale autonome bevoegdheden die in conflict raakten met de staat en die daar bovenop hun eigen middelen hanteerden. Er bestond ook geen gedeelde munteenheid, wat het bestaan van een centrale bevoegdheid serieus beïnvloedde.

Tekst: Ministerie van Toerisme van Ecuador en de pagina van het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Ecuador.